Tatry Bielskie to wyraziste 14-kilometrowe pasmo zbudowane z wapieni, ciągnące się w kierunku od wschodu na zachód, położone niemal poprzecznie względem głównej grani Tatr Wysokich.

Havran a Vidla

Punktem stycznym dwóch odmiennych pod względem geologicznym pasm jest dostępna dla turystów Przełęcz pod Kopą. Dominantą wyrazistej, zachodniej części głównej grani (do Przełęczy Bielskiej) jest Płaczliwa Skała. Najwyższy szczyt Tatr Bielskich, Hawrań (2151,5 m n.p.m.), podobnie jak inne szczyty, jest zamknięty dla ruchu turystycznego. Pasmo jest miejscem występowania zjawisk krasowych. Spośród wielu tutejszych jaskiń do zwiedzania jest udostępniona Jaskinia Bielska, położona niedaleko osady Tatrzańska Kotlina, skąd prowadzi szlak do jedynego schroniska górskiego w całym paśmie Tatr Bielskich, Schroniska pod Szarotką (1290 m n.p.m.) u stóp Bujaczego Wierchu.

I choć w Tatrach Bielskich na próżno szukać górskich stawów, uchodzą za najpiękniejszą i najbogatszą pod względem przyrodniczym część Tatr. Dostęp do większości obszarów Tatr Bielskich od 1978 r. jest zamknięty decyzją zarządu parku narodowego TANAP. Głównym powodem tego stanu rzeczy jest ochrona rzadkich gatunków flory i fauny oraz środowiska tej części parku narodowego.

Dla ruchu turystycznego udostępniono jedynie graniczne doliny: Dolina Zadnich Koperszadów, Dolina Przednich Koperszadów i Dolina Siedmiu Źródeł. W 1993 r. otwarto jednokierunkową ścieżkę dydaktyczną prowadzącą Doliną Mąkową, która łączy Zdziar z Szeroką Przełęczą i Przełęczą pod Kopą.

Zdroj: www.vysoketatry.com, Wikipedia, beliansketatry.com